Is de dood nog altijd een taboe?
Odette komt uit Brussel, Georges woont gelukkig in Perwez. Bijna vier decennia scheiden hen. Heeft dit generatieverschil invloed op hun houding tegenover de dood? Is praten over de dood nog altijd een taboe? En hebben ze ooit nagedacht over hun laatste wensen? Ontmoet twee levensgenieters.
Hoe denken we over de dood? DELA onderzocht het samen met DPG Media in een enquête bij duizend mensen. Erover praten is nog altijd een taboe, geeft 63 procent van de ondervraagden toe. Zelfs als ze al over hun laatste wensen hebben nagedacht, of regelingen troffen voor hun begrafenis. Alle generaties delen die mening. Toch verliep het gesprek tussen Odette en Georges – twee deelnemers aan de enquête – heel vlot.
Odette (71 jaar) heeft een gevuld leven achter de rug. Ze geniet nog altijd met volle teugen van elke dag. Toch spaarde het leven haar niet van de dood. Een paar jaar geleden verloor ze haar ouders. En recent moest ze afscheid nemen van drie van haar neven en nichten – ze waren bijna even oud als zijzelf. Als vrijwilligster op de oncologieafdeling van een Brussels ziekenhuis kijkt ze de dood ook dagelijks in de ogen. Het maakt haar zelfverzekerd: Odette is er niet bang voor. Georges (32 jaar) kwam nog maar onlangs dicht bij de dood. Het overlijden van zijn geliefde grootmoeder is zijn eerste rouwervaring.
Praten over de dood
Georges heeft een gevaarlijke baan in de luchtvaartsector. Hij vindt de dood niet beangstigend. En een taboe wil hij er zeker niet van maken, ongeacht zijn leeftijd. Hetzelfde credo horen we bij Odette. Zij bespreekt elke dag het onderwerp van de dood met haar patiënten. De ene keer voorzichtig en zacht, de andere keer met een vleugje spot, zelfs humor.
Odette en Georges zijn ervan overtuigd dat een goede voorbereiding de dood minder moeilijk maakt. En ook het leven voor de dood. Zo kan het helpen om je laatste wensen op te schrijven, of je eigen begrafenis voor te bereiden.
Je eigen begrafenis plannen
Ondanks hun leeftijdsverschil delen ze een heldere visie over de dood. Odette bekijkt het filosofisch. Ze is ervan overtuigd dat het slechts een episode in het leven is, een laatste episode. “Blijf genieten van de ongelofelijke schoonheid van het leven. Neem de tijd om bij je geliefden te zijn. En grijp elke kans om te zeggen hoeveel je van hen houdt, ook al rest er je niet veel tijd meer op aarde.” En over haar begrafenis: “Ik heb mijn hele leven in een koor gezongen. Ik hoop dat ze op de dag van mijn begrafenis met volle stem zingen. Daarna wil ik deel worden van de kringloop van het leven door op mijn as een boom te laten planten. Die boom zal mijn bestaan verlengen.”
En hoe ziet Georges dat? “Geen haar op mijn hoofd dat ik het leven van mijn dierbaren zal ‘vergiftigen’ door hen met de last van mijn begrafenis op te zadelen. Zeker niet na een leven waarin ik mij ‘nuttig’ heb proberen maken.” Die zekerheid heeft hem ertoe gebracht het onderwerp openhartig aan te snijden en zijn laatste wensen op papier te zetten.
Nadenken over onze eigen begrafenis en er met onze dierbaren over praten: voor veel mensen blijft het moeilijk. Lees onze tips om dit onderwerp zonder taboe te bespreken. Er bestaat zelfs een kaartspel om een ludiek gesprek met je geliefden te voeren. Op het einde van het gesprek leg je dan jouw uitvaartwensen vast in onze onlinetool.
