De levensgrote betekenis van een klein meisje: zingeving na een afscheid
In juni 2018 wordt Joyce Verhaegen moeder van haar tweede kindje: Mercedes. Bij de geboorte gebeurt het ondenkbare: een menselijke fout heeft dermate zware gevolgen voor Mercedes dat Joyce 6 dagen na de geboorte afscheid moet nemen van haar dochtertje. Wat volgt, is een immens verdriet. Niet alleen voor Joyce en haar man, maar ook voor grote broer Samuel die op dat moment 2,5 is.
Het verhaal van Joyce en Mercedes
“Na haar geboorte werd Mercedes onmiddellijk overgebracht naar de afdeling neonatologie. Daar kreeg ze nog allerhande behandelingen. Maar na 6 dagen bleek dat ze geen kans had op een menswaardig leven.
Die 6 dagen zijn ontzettend belangrijk geweest. Voor ons, als gezin. Voor mij, als moeder. Dat heeft heel mijn leven op zijn kop gezet en alles veranderd, voor altijd. Ten eerste was er natuurlijk ontzettend veel verdriet, omdat het een heel onverwachte situatie was. Na een vlotte zwangerschap ben ik naar het ziekenhuis gegaan om te bevallen. In de hoop 2 dagen later met mijn baby’tje naar huis te kunnen gaan. In plaats daarvan zaten we een week later bij de begrafenisondernemer. Dat was absoluut onverwacht en verschrikkelijk.
Tegelijkertijd koesterden we in die 6 dagen tijd, elke minuut, elk uur tijd de hoop dat het toch nog goed zou komen. Dat we toch nog met haar naar huis zouden kunnen gaan, op wat voor manier dan ook. Maar het is anders gelopen. Mercedes is na 6 dagen in mijn armen gestorven. We zijn in het ziekenhuis altijd bij haar geweest. Je bouwt een band op in zo’n week tijd. Het was hartverscheurend dat we haar dan toch moesten laten gaan.
De moeilijkste momenten
Het verdriet om het overlijden van Mercedes was ondraaglijk. Ik heb echt heel, heel, heel diep gezeten. Mercedes overleed in juni en heel de zomer was het prachtig weer. Maar mij kon die hele zomer gestolen worden. De terrasjes zaten vol en dat kon ik absoluut niet begrijpen. Het was bij elke stap die ik buiten de deur zette ontzettend pijnlijk om te zien hoe mensen gewoon konden genieten terwijl mijn kindje dood was gegaan. Dan 'de feestdagen'... Wat ik daaraan het moeilijkst vond, was de overgang naar een nieuw jaar. Hoe kon ik naar 2019 gaan als ik mijn dochter moest achterlaten in 2018?
Gelukkig vond ik heel veel steun bij het Berrefonds, de organisatie die ouders begeleidt die een kindje verliezen, en bij lotgenoten. Ik kon geen contact maken met andere mensen die met andere dingen bezig waren, maar vond wel aansluiting bij andere ouders die een kindje verloren hadden. Je vindt elkaar en je begrijpt elkaar. We vonden elkaar in de pijn.
Hulp zoeken
Lotgenotencontacten kunnen zeer helpend zijn, omdat je elkaar begrijpt, maar waak er wel voor dat de verhalen van andere ouders soms niet te zwaar gaan wegen.
Laat verder je verdriet toe en geef jezelf tijd. Veel tijd, soms. Doe niets wat tegen je gevoel ingaat, wat je omgeving daar ook van mag denken.
En geef aan je omgeving duidelijk aan wat je nodig hebt. Zij weten immers niet hoe het verlies voor jou voelt. Ze willen helpen maar staan vaak machteloos. Wanneer je de kracht vindt, zou je kunnen aangeven waar je behoefte aan hebt. Bijvoorbeeld: ik wil nu niet praten, maar misschien vind ik het wel fijn dat je eens voor me kookt. Of: ik wil graag samen gaan wandelen, maar het wordt me snel te veel. Dus als ik een bepaald teken geef, kan je me dan naar huis brengen, enz...
Grote broer heeft ook verdriet
Eigenlijk wilde ik niet meer verder leven. Het was mijn zoontje Samuel die mij iedere ochtend weer deed opstaan en kleren deed aantrekken. Maar het was heel moeilijk om die diepe rouw te combineren met dat jong ouderschap. Enerzijds was hij degene waarvoor ik verder leefde. Maar anderzijds was het zo moeilijk om in al dat verdriet nog een goede mama te kunnen zijn.
De eerste 2 jaar waren voor mij absoluut de hel. Maar stilletjes aan veranderen dingen. De pijn wordt minder intens en wordt een stukje van jezelf. Het raakt meer verweven met je persoonlijkheid, met wie je bent, met ons als gezin. Het is nooit weg. Mercedes is er meer dan ooit. Ze hoort er echt bij. Voor ieder van ons. Zelfs voor Elektra, mijn dochtertje dat daarna is gekomen. We hebben hier een foto van Mercedes op de kast staan. Elektra is nog geen 2 jaar, maar wijst echt naar die foto en zegt ‘Merch, Merch, zus’. Die hoort er echt bij.
Op zoek naar zingeving
Toen Samuel in september 2018 naar school ging, merkte ik dat er daar weinig plaats was voor zijn verdriet. Daarom heb ik de vzw Levensles van Mercedes opgericht. Met een groep vrijwilligers bezochten we al heel wat scholen en gaven we advies aan leerkrachten en leerlingen rond rouw en verlies. Zo proberen we nog steeds het taboe rond rouw te doorbreken. Voor mij was dat echt wel de weg naar heling, een manier om op een positieve manier betekenis te geven aan het verlies van Mercedes.
Ondertussen is de VZW aan het transformeren. Door alle maatschappelijke veranderingen vandaag de dag merken we dat er meer dan ooit behoefte is aan verbinding. Mensen hebben veel verloren de afgelopen tijd. Niet alleen door de dood, maar ook verlies van zekerheid, vriendschap en (psychische) gezondheid. We willen onze missie dus uitbreiden en ook rond levend verlies gaan werken. We willen samen uitzoeken hoe we in al onze verschillen toch verbonden kunnen blijven als mensen.”
Elk rouwproces is uniek. Raadpleeg hier onze tips die kunnen u helpen om het verlies op uw manier te verwerken.
Lees ook het artikel: grote broer heeft ook verdriet.
