Boven De Wolken: het verhaal van sterrenouder Sharon

Toen Sharon Geirnaert 9 jaar geleden vlak na de geboorte haar baby verloor, stortte haar wereld in. Zo veel liefde, en tegelijk zo veel verdriet. Als fotografe greep ze in een reflex naar haar fototoestel. De honderden foto’s die ze toen nam van haar sterrenmeisje Nina, zijn haar dierbaarste bezit. Nog steeds bieden ze troost en zijn ze het tastbare bewijs dat Sharon een fiere mama is. Een gevoel dat ze ook andere sterrenouders wil kunnen geven. Vandaar dat Sharon in 2016 samen met Anneleen Fransen 'Boven De Wolken' oprichtte, een vzw die DELA al sinds 2017 steunt en die tot doel heeft om elke ouder van een sterrenkindje in België de mogelijkheid te bieden om kosteloos een fotoreportage te laten maken van zijn of haar overleden sterrenkindje.

Sharon deelt haar verhaal over afscheid en verdriet, herinnering en hoop. En over hoe de koestering van Nina haar inspiratie en kracht gaf. Het verhaal van Sharon en Nina…

2 april 2012. Muisstil wordt het plots...

Mijn hart vult zich met warmte wanneer ze haar op mijn borst leggen. Een klein mooi meisje dat haar best doet om naar adem te happen nijpt haar oogjes dicht. De vroedvrouw schudt Nina zachtjes wakker, maar er volgt geen geluid. We zien beiden haar kleurtje veranderen en al snel wordt ze van mijn buik weg genomen. Ze wordt aan allerlei kabeltjes gelegd en een zuurstofmasker helpt haar te ademen. Net wanneer de ogen van mijn man zich met angst vullen, vult de kamer zich met een grote overtuigende kreet. Ze huilt! De gespannen sfeer waarmee de kamer zich had gevuld, verandert in één van opluchting. Al blijft het nadien stil… muisstil wordt het plots. Nina huilt niet meer, maar vecht. Ons meisje kleurt blauw en al snel wordt ze meegenomen naar een andere kamer.

Het wordt vrij snel duidelijk dat Nina is geboren met Hernia Diafragmatica, beter bekend als een open middenrif. Het gevolg hiervan is dat haar organen niet op hun plaats zitten en haar levenskansen laag worden ingeschat. Iets wat ik niet kan of wil geloven: niet mijn kind, mijn meisje, niet mijn Nina. De arts komt langs en wil haar een laatste kans geven door haar te laten aansterken aan de hart-long machine, met zicht op een zware operatie eens ze sterk genoeg is. Alleen het overschakelen van de ene naar de andere machine zal veel vragen van haar kleine lijfje. We stemmen toe, maar geven ook mee dat haar toekomst leefbaar moet zijn.

Woorden die ik amper kan geloven

In een waas zit ik beneden op het bed in een klein donker kamertje naast de neonatale afdeling waar Nina ligt. Mijn lijf voelt aan alsof het niet het mijne is. Leeg, loom, zwaar en gevuld met evenveel hoop als verdriet. Ieder sprankeltje hoop spat volledig uit elkaar wanneer ik de woorden te horen krijg: ‘Ze heeft het niet gehaald’. Woorden die ik niet wil horen en die ik amper kan geloven. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht, maar kan niet huilen. Rauwe pijn vervult me, samen met de vraag of mijn leven ooit weer kleur krijgt nu ik mijn kind nooit zal zien opgroeien.

Zachtjes vullen mijn armen zich. Nina’s liefdevolle gezichtje doet me zweven en ik vergeet dat we haar net verloren zijn. Ik duw mijn neus in haar donkere haartjes en neem haar geur in me op. Ik geef honderden zoentjes en samen fluisteren we haar de liefste woordjes toe. Een moment dat eeuwen mag blijven duren. Ik leg haar op haar buikje op mijn man. Een prachtig tafereel waarvan ik meteen zeker weet dat ik het moet vastleggen. Ik grijp naar mijn fototoestel en neem een hele reeks foto’s. Ook de vroedvrouw neemt een foto van ons samen. Ondanks al het verdriet voel ik dat herinneringen maken iets is wat nu heel belangrijk is. Mijn toestel vult zich met beelden van Nina, Nina met papa, Nina met mij, haar handjes, voetjes en vele haartjes. Een bevriend fotograaf komt langs voor nog meer foto’s.

Ik snak naar meer foto’s, maar die zullen er nooit zijn. Toch is me niets meer waard dan de beelden die we toen hebben genomen: ze zijn mijn kostbaarste bezit. Ik kan Nina zien, ik kan haar laten zien en soms haalt het vergeten herinneringen naar boven. Hoe ik haar haartjes heb gekamd nadat ze uit bad kwam, welke kleertjes we precies hebben uitgekozen en hoe schattig haar neusje wel was.

Opnieuw durven dromen

Tijdens de 9 jaar die verstreken sinds we onze dochter mochten verwelkomen en weer moesten laten gaan, stond onze wereld niet stil, al voelde het de eerste jaren wel zo. De eerste jaren bestond mijn rouwproces uit huilen, schrijven, praten met lotgenoten, het beluisteren van muziek, het bekijken van haar foto’s en nog eens huilen.

Maar Nina zorgde ervoor dat we onze dromen achterna durfden gaan. Ik zette mijn toenmalige zaak stop en ging mijn passie achterna. Ik opende mijn eigen fotostudio en ging me verdiepen in de wereld van ‘newborn fotografie’. De relatie tussen mijn man en ik is sterker dan ooit, mede dankzij het leren relativeren. De 2 gezonde kinderen die we ondertussen kregen waren er niet geweest als Nina er wel was geweest…

Boven De Wolken

Ik vond steun bij héél wat sterrenouders en iedere keer viel het me op hoe weinig beelden deze ouders hadden van hun baby. Soms waren de beelden ook heel hard, rauw en kil. Ik had het er moeilijk mee dat het beeld van je kind er één is waarbij je angst moet hebben dit te laten zien aan anderen. Terwijl je net zo fier bent op je kind… De foto van een baby in een nierbekken, gewikkeld in een bloederig steriel doekje... Ik voelde en wist dat het anders kon. Dat zette mij er in 2016 toe aan om samen met Anneleen Boven De Wolken op te richten.

Het werd me immers al snel duidelijk dat de beelden die ik van Nina heb van onschatbare waarde zijn. Via Boven De Wolken kunnen we ervoor zorgen dat andere sterrenouders ook een tastbare herinnering kunnen krijgen: een foto van hun sterrenkindje. Dat ik door het delen van mijn passie eenzelfde kan schenken aan andere ouders in verdriet, vind ik een prachtig idee. En daar ben ik 3000 sterrenkindjes en 250 vrijwilligers later, nog meer van overtuigd. Met héél veel trots durf ik zeggen dat mijn meisje niet alleen mijn wereld en rouwproces, maar ook die van anderen, fundamenteel heeft veranderd.

Lees ook onderstaande blogartikels voor meer inspiratie rondom leven en afscheid.