Rouw verwerk je niet, je leert ermee leven

Stijn verloor zijn papa, met wie hij een innige band had, na een slepende ziekte. De leegte door het verlies is groot. Stijn vult ze op met zingeving en deelt zijn levenslessen met ons.

Maak herinneringen

Een laatste groot feest samen. Een mooi polshorloge van vader aan zoon. Een reis naar New York met z’n twee. En elke dag zo veel mogelijk genieten van de kleine dingen. Stijn en zijn vader Rudy deden dat 8 jaar lang heel bewust. Vanaf het moment dat Rudy op 50-jarige leeftijd het verdikt van de dokter te horen kreeg: kanker. De mooie momenten betekenen vandaag, 2 jaar na het overlijden van Rudy, heel veel voor Stijn: “Ik koester ze één voor één en ze helpen mij om verder te gaan met mijn leven, ook al is het verdriet nog zo groot.”

Dat betekent niet dat het afscheid en de uitvaart niet ter sprake kwamen. “Mijn vader had geen grote wensen wat zijn uitvaart betreft – hij had er alle vertrouwen in dat ik alles goed zou regelen – maar we gingen het gesprek niet uit de weg. Zo had mijn vader aangegeven welk liedje er aan het einde van de dienst moest gespeeld worden en dat zijn assen moesten uitgestrooid worden. Dat vond hij belangrijk omdat ik dan niet naar een begraafplaats hoefde te gaan om hem dichtbij mij te voelen.”

Maak je dromen waar

Rudy laat nochtans een grote leegte na in Stijns leven. Stijn had zich immers voorgenomen om de zorg voor zijn papa volledig op zich te nemen, en kon zich daar ook tot en met het laatste moment aan houden. “Ik had dit niet anders gekund, zou het opnieuw zo doen. Ook al betekende het dat ik mijn eigen leven voor een stuk ‘in wacht’ moest zetten. Zo had ik mij al van voor mijn vader ziek werd als doel gesteld dat ik in de uitvaart wilde gaan werken. Toen ik haast permanent voor mijn vader beschikbaar moest kunnen zijn, moest ik die droom opbergen. Maar mijn vader bleef me tot op het laatste aansporen om er toch voor te gaan. Ondertussen werk ik bij DELA als uitvaartadviseur. Mijn vader zou trots zijn op mij omdat ik mijn droom achterna ben gegaan.”

Benut je ervaringen

“Wat ik heel waardevol vind in mijn job is dat ik heel goed kan begrijpen wat de nabestaanden doormaken die ik bijsta na het overlijden van hun dierbare. Ik weet hoe immens hun verdriet is, hoe ontredderd ze zijn. Omdat ik zelf professionele hulp ben gaan zoeken na het overlijden van papa, kan ik ook van daaruit een stuk expertise inzetten, ook al is een uitvaartadviseur natuurlijk geen therapeut. Maar ik kan wel aanvoelen wanneer het nodig is om door te verwijzen naar een bepaald boek, of naar het professionele hulpverleningscircuit.”

Geef een plaats aan rouw

Stijn merkt nochtans dat er vaak nog een taboe bestaat rond het zoeken van hulp bij rouw en dat mensen vaak te trots zijn om het toe te geven als ze hulp nodig hebben. “Of ze willen zich kranig houden omdat ze dat vaak te horen krijgen in de laatste momenten van hun partner of ouder: ‘Wees sterk…’ Terwijl de overledene dat natuurlijk niet zo bedoelde, maar eerder de wens uitte dat zijn geliefden de draad van hun leven weer zouden opnemen, na de periode van diepe rouw en pijn die onvermijdelijk is. Dat druk ik onze families altijd op het hart.”

Voor andere nabestaanden speelt er soms nog iets anders: ze zijn bang om hun rouw te verwerken, omdat de buitenwereld dat als een teken zou kunnen beschouwen dat ze hun dierbare zouden vergeten. Stijn: “Het verdriet van een verlies verwerk je volgens mij niet. Ik kan het wel aanvaarden en een plaats geven, ermee leren leven. Ik kan nu zeggen dat mijn leven verder gaat.”

Heb je zelf vragen rondom rouw, of zoek je professionele hulp? Neem dan een kijkje op deze pagina, die heel wat professionele en vrijwilligers-rouwgroepen bundelt.